اسرار جهان اولیه در دل ستاره های کوارکی!

بقایای انفجار یک ابرنواختر نزدیک، نوعی ستاره جدید را به ما نشان می دهد که در صورت تایید این فرض «ستاره کوارکی» شناخت تازه ای از نخستین لحظات جهان را به همراه خواهد داشت. در پس انفجار ابرنواخترها، سیاهچاله و یا باقی مانده ای چگال به نام ستاره نوترونی بر جای می ماند. هرچند محاسبات جدید احتمال سومی را نیز پیشنهاد می کنند: «یک ستاره کوارکی.» این ستاره هنگامی شکل می گیرد که فشار به اندازه تشکیل یک سیاه چاله افت می کند. اخترشناسان بر این باورند که این ستاره ها پس از مرحله ستاره نوترونی شکل می گیرند. هنگامیکه فشار درون یک ابرنواختر به شدت افزایش می یابد، نوترون ها به اجزای سازنده خود (کوارک ها) متلاشی می شوند. این کوارک ها ستاره ای حتی چگالتر از ستاره های نوترونی را تشکیل می دهند. از آنجاییکه در زمان مهبانگ، جهان با یک ماده کوارکی بسیار سوزان (که دمای آن به یک تریلیون درجه سانتیگراد می رسید) پر شده بود، مشاهده یک ستاره کوارکی می تواند نور تازه ای بر آنچه لحظاتی پس از مهبانگ رخ داده است، بتاباند. علیرغم اینکه چندین گروه مدعی یافتن ستاره های کوارکی مورد نظر هستند، ولی تاکنون کشف تایید شده ای صورت نگرفته است. اخیرا «کوونگ سنگ چنگ» از دانشگاه هنگ کنگ و همکارانش شواهدی از یک ستاره کوارکی را واقع در ابرنواختری درخشان به نام 1987A SN که در زمره نزدیکترین ابرنواخترهای تا به حال مشاهده شده قرار دارد، ارائه کرده اند. تولد یک ستاره نوترونی معمولا با یک تک انفجار از نوترینوها همراه است، ولی هنگامیکه این تیم، داده های دو آشکارساز نوترینو را مورد بررسی قرار دادند، متوجه پرتاب شدن دو انفجار مجزا از 1987A SN شدند. «چنگ» در این باره می گوید: «تاخیر زمانی قابل ملاحظه ای بین دو انفجار وجود دارد.» همچنین آنها بر این باورند که انفجار اول به هنگام شکل گیری ستاره نوترونی رخ داده، در حالیکه انفجار دوم چندین ثانیه پس از آن با فروپاشی به یک ستاره کوارکی آغاز شده است. به اعتقاد «یانگ فنگ هانگ» از دانشگاه «نانجینگ» چین، این مدل جالب توجه و منطقی است و می تواند بسیاری از ویژگی های اساسی SN1987A را توضیح دهد.

'کپلر' برای یافتن سیارات قابل سکونت به فضا رفت

ناسا، آژانس فضایی آمریکا تلسکوپی را به فضا پرتاب کرده است تا در نقاط دوردست کهکشان راه شیری به دنبال سیاره هایی که به زمین شباهت دارند بگردد.
این تلسکوپ که کپلر نامگذاری شده، جستجوی خود را به آن قسمت از فضای اطراف ستارگان محدود خواهد کرد که احتمال وجود آب مایع در سیاره های واقع در آن فضا بالا است (موسوم به مناطق گرم، یا مناطق قابل سکونت).
دانشمندان معتقدند وجود آب مایع بر روی سطح یک کره نشاندهنده امکان بالقوه حیاتی مشابه کره زمین بر روی آن است.
این تلسکوپ به بررسی روشنایی بیش از 100 هزار ستاره در منظومه های لایرا (Lyra) و سیگنوس (Cygnus) خواهد پرداخت و به جستجوی ستاره هایی خواهد پرداخت که شدت نور آنها بطور متوالی و به واسطه عبور سیارات در حال چرخش به دور آنها از میان ستاره مورد نظر و تلسکوپ کم و زیاد می شود.
این تلسکوپ که پنج متر طول دارد به مدت سه سال و نیم به دور خورشید خواهد گشت تا برنامه خود را به اتمام برساند.
تسکوپ کپلر در ساعت 3:49 دقیقه صبح به وقت گرینویچ در روز هفتم مارس به فضا پرتاب شد.
کپلر از بزرگترین دوربینی برخوردار است که تا کنون به فضا پرتاب شده و این اولین بار است که ماموریتی با هدف یافتن کرات خاکی درحال چرخش به دور ستاره هایی همچون خورشید انجام می شود.
اعتقاد بر آن است که از میان 300 سیاره فراخورشیدی (extrasolar) که تاکنون کشف شده اند تعداد بسیار کمی از آنها همانند کره زمین، خاکی هستند ولی هیچکدام جرمی مانند زمین ندارند. اکثر این سیاره ها یا همانند سیاره مشتری توده های عظیم گاز هستند یا همانند نپتون یک جرم یخی عظیم به شمار می روند.
با این حال دانشمندان معتقدند دلیل کم بودن شمار چنین سیاراتی، بیشتر محدودیت های فنی بشر در کشف آنها است و نه فقدان سیاراتی با جرم مشابه زمین در کهکشان راه شیری।

BBC

الماس دیگر سخت‌ترین ماده جهان نیست!

به گزارش ایسنا، با کشف این دو ماده طبیعی و بسیار کمیاب،‌الماس که سنگ جواهری و مصنوع بشر است، از این پس عنوان سخت‌ترین ماده جهان را از دست خواهد داد.
به گفته دانشمند‌ان این دو ماده 58 درصد سخت‌تر از الماس هستند.
زیچینگ پان ــ محقق دانشگاه یتائو تونگ در شهر شانگهای چین و دستیاران وی شبیه سازی کرده‌اند که چطور اتم‌ها در این دو ماده در برابر فشاری که به آنها وارد می‌شود، واکنش نشان می‌دهند.
نخستین ماده «نیترید بورون ورتزیر» نام دارد که ساختاری شبیه به الماس دارد، اما از اتمهای متفاوتی تشکیل شده است.
ماده دوم، ماده معدنی لونز دالیت یا «الماس هگزاگونال» نام دارد که درست مانند الماس از اتم‌های کربن ساخته شده، اما شکل ترتیب بندی و چیدمان آنها بسیار متفاوت است.
این دو ماده در مقادیر بسیار اندک در طبیعت و یا در آزمایشگاه موجود هستند و به همین دلیل تاکنون کسی قدرت فوق‌العاده و استثنایی آنها را درک نکرده است.
بر اساس این گزارش، نیترید بورون وورتزید 18 درصد بیشتر و لونزدالیت 58 درصد بیشتر از الماس می‌توانند فشار را تحمل کنند.
اگر نتایج نهایی مورد تایید قرار گیرند، این مواد به عنوان سخت‌ترین ماده موجود در جهان معرفی خواهند شد.