اسرار جهان اولیه در دل ستاره های کوارکی!

بقایای انفجار یک ابرنواختر نزدیک، نوعی ستاره جدید را به ما نشان می دهد که در صورت تایید این فرض «ستاره کوارکی» شناخت تازه ای از نخستین لحظات جهان را به همراه خواهد داشت. در پس انفجار ابرنواخترها، سیاهچاله و یا باقی مانده ای چگال به نام ستاره نوترونی بر جای می ماند. هرچند محاسبات جدید احتمال سومی را نیز پیشنهاد می کنند: «یک ستاره کوارکی.» این ستاره هنگامی شکل می گیرد که فشار به اندازه تشکیل یک سیاه چاله افت می کند. اخترشناسان بر این باورند که این ستاره ها پس از مرحله ستاره نوترونی شکل می گیرند. هنگامیکه فشار درون یک ابرنواختر به شدت افزایش می یابد، نوترون ها به اجزای سازنده خود (کوارک ها) متلاشی می شوند. این کوارک ها ستاره ای حتی چگالتر از ستاره های نوترونی را تشکیل می دهند. از آنجاییکه در زمان مهبانگ، جهان با یک ماده کوارکی بسیار سوزان (که دمای آن به یک تریلیون درجه سانتیگراد می رسید) پر شده بود، مشاهده یک ستاره کوارکی می تواند نور تازه ای بر آنچه لحظاتی پس از مهبانگ رخ داده است، بتاباند. علیرغم اینکه چندین گروه مدعی یافتن ستاره های کوارکی مورد نظر هستند، ولی تاکنون کشف تایید شده ای صورت نگرفته است. اخیرا «کوونگ سنگ چنگ» از دانشگاه هنگ کنگ و همکارانش شواهدی از یک ستاره کوارکی را واقع در ابرنواختری درخشان به نام 1987A SN که در زمره نزدیکترین ابرنواخترهای تا به حال مشاهده شده قرار دارد، ارائه کرده اند. تولد یک ستاره نوترونی معمولا با یک تک انفجار از نوترینوها همراه است، ولی هنگامیکه این تیم، داده های دو آشکارساز نوترینو را مورد بررسی قرار دادند، متوجه پرتاب شدن دو انفجار مجزا از 1987A SN شدند. «چنگ» در این باره می گوید: «تاخیر زمانی قابل ملاحظه ای بین دو انفجار وجود دارد.» همچنین آنها بر این باورند که انفجار اول به هنگام شکل گیری ستاره نوترونی رخ داده، در حالیکه انفجار دوم چندین ثانیه پس از آن با فروپاشی به یک ستاره کوارکی آغاز شده است. به اعتقاد «یانگ فنگ هانگ» از دانشگاه «نانجینگ» چین، این مدل جالب توجه و منطقی است و می تواند بسیاری از ویژگی های اساسی SN1987A را توضیح دهد.